Powieść „Małe życie”
Hanyi Yanagihary w Ameryce i w Anglii odniosła duży sukces
wydawniczy, pochlebnie wyrażali się o niej również krytycy -
trafiła do finału Nagrody Bookera i National Book Award, otrzymała
prestiżową Kirkus Prize, znalazła się na czele rankingów
najlepszych powieści 2015 roku. Wzbudziła też wiele kontrowersji.
Powieść krytykowano za brak realiów społecznych i politycznych,
autorce zarzucano, że epatuje czytelników nadmiarem okrucieństwa.
Ten wątek, również zdominował naszą dyskusję.
Dla wielu z nas
sytuacje opisane w książce wydawały się przejaskrawione, a przez
to nierealne. Według innych komfort naszego życia, sprawia, że tak
wielka patologia wydaje się nierzeczywista. Hanya Yanagihara tak
odpowiada swoim krytykom: „Wszelka literatura mówi o człowieku
i wszelka literatura musi pytać, co to znaczy być człowiekiem.
Dlatego nędzne życie, życie straszne musi być przedmiotem
literatury. Literatura musi spoglądać na życie, które wydaje się
nie do przeżycia, niezrozumiałe, pełne udręk. I my, jako
czytelnicy, musimy otworzyć na nie oczy, być ich świadkami. Gdy
przestaniemy zwracać na nie uwagę, przestaniemy dostrzegać ludzi,
widzieć ich życie. Każda cząstka ludzkiego doświadczenia może
stać się obiektem powieściowej krytyki. Powieść domaga się
naszych ludzkich uczuć, odsłaniając przed nami najbardziej skrajną
wersję tego, czym może być człowieczeństwo.” Większości te
argumenty trafiły do przekonania. Ale „Małe życie” to nie
tylko tragiczne losy głównego bohatera - wysuwają się na pierwszy
plan, bowiem bardzo nas angażują emocjonalnie. „Małe życie”
to przede wszystkim piękna historia o męskiej przyjaźni na dobre i
na złe. Znajdziemy w niej wiele dramatycznych momentów, ale też
wiele życiowych prawd i refleksji do przemyślenia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz