Pozycją omawianą podczas pierwszego w tym
roku spotkania DKK była psychologiczna powieść Sigrid Nunez pt. „Przyjaciel”.
Autorka ma na swoim koncie kilka powieści i oraz biografię Susan Sontag. Za
„Przyjaciela” została uhonorowana prestiżową nagrodą National Book Award z
2018.
Nasz stosunek do powieści był zróżnicowany. Nie
każdemu podobała się tematyka – trauma związana z samobójstwem przyjaciela. Kilka
krytycznych uwag dotyczyło również formy – zbyt chaotyczna, za dużo cytatów,
które zakłócały fabułę. Dla innych z kolei to były atuty – dużo ciekawych informacji,
które wzbogacały naszą wiedzę o środowisku pisarzy i o zwierzętach, zwłaszcza o
relacjach między pupilami (psami, w
mniejszym stopniu kotami) a ludźmi. Ważnym i wzbudzającym ożywioną dyskusję
elementem „tej chaotycznej” powieści była rola
fikcji, biografii (autobiografii) i reportaży we współczesnym świecie.
Gusta czytelnicze sprawiają, że pisarze coraz częściej idą na łatwiznę tworząc „dzieła lekkie, łatwe
i przyjemne”. Czy rację ma bohaterka powieści analizując swój aktualny projekt
i mówiąc:
„Pisanie – myślałam – powinno pomóc chociaż
mnie, pisarce, lepiej to wszystko zrozumieć, ale to tylko pobożne życzenie. Pisanie
nie zbliżyło mnie ani trochę do zrozumienia tego zła, z którym się
skonfrontowałam. I w niczym nie pomogłoby ofiarom…” czy jej przyjaciel:
„Gdyby wszyscy czuli to, co ty, świat nie
wiedziałby niczego o rzeczach, o których ma prawo wiedzieć. Pisarze muszą dawać
świadectwo, to ich powołanie. Niektórzy uważają, że nie ma ważniejszego
pisarskiego zadania, niż dawać świadectwo niesprawiedliwości i cierpieniu”.
Konkluzja dyskusji może być jedna –
urozmaicać swoje czytelnicze wybory, nie uciekać od trudnych tematów, może
dzięki temu świat stanie się „przyjemniejszy”.
Zachęcamy do lektury!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz