„Pytania, które się nie kończą” Mai Komorowskiej i Tadeusza Sobolewskiego opisano jako rodzaj medytacji nad istotą gry, istotą teatru, nad życiem. Zdanie to, w bardzo trafny sposób streszcza treść książki. Rozmówcy najwięcej czasu poświęcili analizie sztuk, w których Maja Komorowska jeszcze od czasu do czasu grywa. Rozdziały te nie do końca przypadły do gustu klubowiczom. Znajdziemy tu, co prawda, sporo odniesień do życia i do kondycji współczesnego człowieka, przeważa jednak tematyka przydatna aktorom. Za najciekawszy uznano rozdział opisujący „wieczór poetycki”. Aktorka na tego typu spotkania wybiera wiersze, które uznała za ważne i które ją najbardziej poruszyły. Recytację przeplata ciekawymi anegdotami.
„Pytań, które się nie kończą” na pewno nie można polecić każdemu. Lektura najbardziej przypadnie do gustu adeptom sztuki aktorskiej, a także wielbicielom wybitnej aktorki. „Istniejemy na wielu różnych poziomach naraz mówią role Mai Komorowskiej. To, co niskie, wspiera to, co wysokie. Sprzeczności się łączą. Wysoka świadomość jest podbudowana nieświadomością.” - ten cytat być może zachęci to sięgnięcia po książkę, tych którzy lubią obcować po prostu z mądrym i budującym tekstem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz